De Zuid-Afrikaanse komiek grapt in zijn show Back to Abnormal over de Nederlandse taal, racisme, kolonialisme en de pandemie.
‘What a great journey,’ zegt Trevor Noah (38) zaterdagavond herhaaldelijk in de Ziggo Dome over de reis tijdens zijn wereldtournee, maar de uitroep kan net zo goed op zijn eigen leven slaan. Nog geen maand geleden maakte de Zuid-Afrikaanse komiek de Amerikaanse President Joe Biden aan het lachen met zijn geslaagde roast tijdens het White House Correspondents’ Dinner. Een rol die hem als een van de weinigen werd toebedeeld dankzij The Daily Show.
Dat satirische nieuwsprogramma van Comedy Central presenteert hij alweer zeven jaar. Het heeft hem wereldwijd op de kaart gezet. Hij valt op mede dankzij zijn Afrikaanse kijk op de geopolitiek en onze verwende, westerse samenleving.
Getuige het luide applaus en gejoel tijdens zijn opkomst in een uitverkochte Ziggo Dome, is Trevor Noah inmiddels uitgegroeid tot een superster. Eentje die het grote publiek een uur en drie kwartier lang weet te vermaken met zijn show Back to Abnormal, al leunt zijn show zo nu en dan iets meer op Noahs charisma dan op scherpe grappen.
Net als in eerdere comedyspecials weet Noah het publiek te bekoren met zijn talent voor taal (hij spreekt er naar verluidt acht), met accenten en rake impressies van onder anderen Amerikaanse presidenten. Het eerste kwartier wijdt hij aan Nederland met geestige observaties van roekeloze fietsers. Het viel hem op dat er opvallend veel mannen met baby’s aan hun borst door het Vondelpark wandelen. En pas in Nederland realiseerde hij zich dat Afrikaans (de taal van de onderdrukkers in Zuid-Afrika tijdens de apartheid) eigenlijk klinkt als een dronken Nederlandse baby.
Ook zijn lievelingsonderwerpen (zoals racisme, kolonialisme en opgroeien met een zwarte Zuid-Afrikaanse moeder zonder zijn witte Zwitserse vader) komen voorbij. In de afgelopen jaren heeft Noah Duits geleerd. Hij hoopte daarmee zijn vader, die hij onlangs voor het eerst heeft opgezocht, te kunnen verrassen. In Zwitserland kwam hij echter tot de ontdekking dat zijn vaders onvermogen om liefde te uiten naar zijn zoon niet zozeer persoonlijk is, maar ‘Zwitsers’.
Dat verslag is een van zijn sterkste en meest kwetsbare momenten in de Ziggo Dome. Het had langer mogen duren dan zijn wat fragmentarische beschouwing van andere thema’s, zoals over de verruwing van pornografie en waarom honden beter zijn dan katten.
Pas na een uur komt Noah aan bij een onvermijdelijk thema, de pandemie. Allereerst bewandelt hij de gebruikelijke route door mensen op de hak te nemen met een sterk standpunt over mondkapjes, aanhangers van complottheorieën en wereldleiders à la Donald Trump die corona niet serieus nemen. Dan toont hij op ingenieuze wijze hoe veelvuldig gemaakte wensen (ik wou dat ik niet meer naar kantoor hoefde; ik wou dat ik mijn kinderen vaker kon zien) met het uitbreken van het coronavirus eigenlijk ‘uitkwamen’. Noah: ‘Wat ouders zich tijdens de pandemie realiseerden, is dat ze van hun kinderen houden omdat ze hen maar parttime zien.’
Noah is geen meesterverteller van het kaliber Dave Chapelle of Louis CK, de veelgeprezen Amerikaanse komieken die met hun schurende humor de spanningsboog immer strak weten te houden. Wel is hij een innemende verteller die de Ziggo Dome moeiteloos in zijn eentje draagt, kan laten schaterlachen en muisstil kan krijgen met zijn wereldwijze blik.
